آیا با انواع ام اس و علل بروز آنها آشنایی دارید؟

در این مقاله به بررسی انواع بیماری ام اس پرداخته می شود .

همه ی افراد وقتی به یک بیماری مثل ام اس مبتلا می شوند اولین فکری که به ذهنشان خطور می کند این است که بیماری من از چه نوعی است؟

آیا این بیماری خوش خیم است یا بدخیم؟

قابل درمان است یا خیر؟

و پس از آن نیز به دنبال علل بروز این بیماری می گردند و از خود سوالاتی از این دست می پرسند:

علت مبتلا شدن به این بیماری چیست؟

آیا این بیماری ارثی است؟

این بیماری یک بیماری عفونی و داخلی است یا به عوامل محیطی و جغرافیایی مربوط می شود؟

در این مقاله به این گونه پرسش ها پاسخ خواهیم داد.

بیماری ام.اس چهار نوع اصلی دارد که عبارتند از:

1-نوع عود کننده – فروکش کننده (Relapsing – Remitting)

در نوع عود کننده- فروکش کننده حمله بیماری به صورت ناگهانی است .

در این نوع از بیماری تا حمله بعدی هیچ گونه پیشرفتی در بیماری ایجاد نمی شود.

2-نوع خوش خیم (Benign)

در نوع خوش خیم پس از یک یا دو حمله که با بهبود کامل همراه است، حمله ی دیگری رخ نمی دهد.

ناتوانی در اتمام کار دیده نمی شود.

علائم عمدتاً حسی است.

3-نوع پیشرونده اولیه (Primary Progressive)

در نوع پیشرونده اولیه، حال بیمار به تدریج و به طور پیوسته بدتر می شود.

4-نوع پیشرونده ثانویه (Secondary Progressive)

در نوع پیشرونده ثانویه ابتدا به صورت عود کننده- فروکش کننده شروع می شود و در آخر به نوع پیشرونده بدل خواهد شد.

شایع ترین نوع ام اس نوع اول است درحالیکه نوع پیشرونده اولیه کمترین شیوع را دارد.

خطرناک ترین نوع بیماری ام.اس نوع پیشرونده اولیه است که حدود ۱۵% بیماران مبتلا به ام.اس به این نوع دچار هستند.

به غیر از این چهار نوع ام.اس پزشکان همچنین نوع خفیفی از این بیماری را شناسایی کرده‌اند که اصطلاحا آن نوع «حسی خوش خیم» گفته می شود.

بیمارانی که به این نوع ام.اس مبتلا هستند دچار حملاتی می‌شوند که فقط باعث از دست رفتن بینایی و یا حس های دیگر آنها می شود.

این علائم موقتی بوده به ندرت باعث بروز  ناتوانایی‌های دائمی می شوند؛ با این حال حملات آن می‌تواند همانند سایر انواع  ام.اس به صورت غیر قابل پیش بینی رخ دهد.

علل بروز ام.اس

علت بروز ام.اس در یک فرد هنوز  ناشناخته است؛ ولی با این حال محققان فرضیه های متعددی را مطرح کرده‌اند که به مهمترین آنها اشاره می شود:

1-نقص در سیستم ایمنی

اگر چه وظیفه ی سیستم ایمنی، دفاع از بدن در برابر عوامل خارجی مانند ویروس ها و باکتری هاست؛ ولی در گروهی از بیماریهای خود ایمنی نظیر ام.اس این سیستم بر علیه خود بدن فعال می شود.

در بیماری ام.اس میلین رشته های عصبی، مورد حمله سلولهای ایمنی خود بدن قرار می گیرند  و تخریب می‌شوند.

2-عوامل محیطی

با توجه به نتایج مطالعات اپیدمیولوژیک، به نظر می رسد که برخورد با یک عامل محیطی در نواحی مختلف جغرافیایی می‌تواند به عنوان یک آغازگر در شروع ام.اس اثر داشته باشد.

این عامل محیطی ممکن است یک ویروس خاص  و یا یک ماده سمی نامعلوم باشد.

3-عوامل عفونی

تا کنون هیچ مدرکی ارائه نشده است که ثابت کند ابتلای قبلی به یک عفونت، می تواند باعث شروع تخریب خود ایمنی میلین ها در بیماری ام.اس شود.

گزارش هایی ارائه شده است که باکتری اپشتاین- بار(Epstein-Bar) که باعث بروز بیماری عفونی مونوکلئونی می شود، در خون بسیاری از افراد مبتلا به بیماری ام .اس نیز وجود دارد.

4-عامل ژنتیک

ابتلا به ام.اس ارثی نیست و با وجود پیشرفتهای چشمگیر علم ژنتیک، هنوز عامل مشخصی که در بروز ام.اس نقش داشته باشد شناخته نشده است.

تحقیقات نشان می دهند که بعضی از عوامل محیطی، سبب آسیب DNA و در نتیجه در مراحل بعد ممکن است باعث بروز بیماری خود ایمنی در فرد شود .

ولی با این حال شیوع ام.اس در برخی از خانواده ها و جمعیت های نژادی بیشتر از سایرین است؛ با این حساب احتمال وجود ردپای عامل ژنتیکی خاصی در بروز ام.اس تقویت می شود.

مدرک دیگری که نشان دهنده نقش ژنتیک در ابتلای افراد به بیماری ام.اس باشد؛ این است که این بیماری در سفیدپوستان شایع تر از بقیه نژادهاست.

حتی اگر چندین گروه از نژادهای مختلف در یک منطقه ی جغرافیایی خاصی زندگی کنند، سفید پوست ها بیشتر به این بیماری مبتلا می شوند.