روش‌های گفتاردرمانی در بیماری ام.اس

در مقاله قبلی ۶ اختلال رایج گفتاری در بیماران ام.اس ذکر شد که شامل:

• دیزارتری مختلط اسپاستیک (آتاکسیک)
• آواسازی (Phonation)
• تولید (Articulation)
• تشدید (Resonance)
• نوای گفتار(Prosody)
• اختلال در بلع(Dysphasia)

حال باید ببینیم اگر فردی دچار اختلالات گفتاری شد، آیا روش‌های گفتاردرمانی برای درمان مشکلات گفتاری‌اش وجود دارد؟

چه روش‌هایی برای هر مشکل توسط گفتاردرمان پیشنهاد می‌شود؟

برای ۶ اختلال رایج گفتاری در بیماران ام.اس می‌توان روش‌های گفتاردرمانی ذیل را به کار برد که عبارتند از:

1-آواسازی:

برای کنترل بلندی صدا معمولا یکی از روش‌هایی که به کار می‌رود این است که از بیمار خواسته می‌شود که صدای خود را از نظر بلندی، از کمترین میزان بلندی تا بیشترین میزان بلندی در حین گفتار تغییر دهد.

برای اصلاح کیفیت خشونت صدا معمولا از روش های شل کننده تارهای صوتی مانند جویدن آدامس، آه و خمیازه استفاده می‌شود.

برای کنترل زیر و بمی و دستیابی به سطح زیر و بمی مناسب معمولاً از بیمار درخواست می‌شود که صدای خود را از زیرترین حالت به بم‌ترین حالت تغییر دهد.

برای دستیابی به سطح زیر و بمی مطلوب معمولاً از روش دست ورزی انگشتی استفاده می‌شود تا غضروف تیروئید را در محل مناسب قرار دهند (حرکت دادن غضروف تیروئید به سمت بالا و پایین).

2-تولید:

برای اصلاح خطا های تولیدی بیمار، معمولاً از روش و آموزش جایگاه تولید در این بیماران استفاده می‌شود که به وسیله آسیب‌شناس گفتار و زبان انجام می‌شود.

مثلا برای آموزش صدای “ت”  از بیمار خواسته می‌شود که نوک زبانش را به پشت دندان‌های مرکزی بالا بزند و برای یک لحظه زبانش را در آن محل نگه دارد و بعد رها کند.

3-تشدید:

برای کاهش میزان صدای تو دماغی بیمار یکی از تکنیک‌ها این است که رفلکس Gag را ایجاد و تحریک کنیم.

تکنیک دیگر افزایش میزان باز بودن دهان است.

در این موارد باید با آسیب شناس گفتار و زبان مشورت کرد.

4-برای اختلال نوای گفتار و اختلال در بلع:

آموزش بلع صحیح به وسیله آسیب‌شناس گفتار و زبان توصیه می‌شود.

یکی از روش‌ها، استفاده از آبسلانگ برای تحریک منطقه یک سوم ته زبان است.

در این موارد باید آسیب‌شناس گفتار و زبان مراحل سه گانه بلع را شامل (بلع دهانی، حلقی و مری) ارزیابی کند.

در هر مرحله‌ای که بیمار مشکل داشته باشد شروع به آموزش نماید.