دارو درمانی در کمردرد

گونه‌های مختلفی از داروها برای کمک به کنترل مشکلات ناشی از کمردرد تجویز می شوند، ولی می توان گفت که دارو برای درمان کمردرد وجود ندارد،به عبارتی  دارویی که سبب درمان کمردرد شود وجود ندارد.

داروها اغلب برای بهبود بدخوابی و کمک به کنترل درد، تورم و اسپاسم (گرفتگی) عضلانی مورد استفاده قرار می گیرند.

مداخلات دارویی کمردرد شامل استامینوفن، داروهای ضد التهاب غیر استروئیدی (NSAIDs) بی حس کننده های موضعی، آرام بخش های عضلانی، کورتیکواستروئیدها، ضد افسردگی ها، ضد تشنج ها، داروهای تزریقی و…هستند که در زیر به بررسی آنان می پردازیم.

داروهای مسکن از قبیل داروهای ضد التهاب غیر استروئیدی (آسپرین، ناپروکسن و ایبوپروفن) که به صورت خوراکی برای کاهش سفتی، تورم، التهاب و کاهش دردهای متوسط کمر مورد استفاده قرار می گیرند.

کمردرد حاد معمولاً خود به خود و بدون هیچگونه درمانی بهبود می یابد، اگرچه استفاده از استامینوفن، آسپرین و ایبوپروفن به تسکین آن کمک می کند.

استامینوفن یکی از بهترین داروها برای درمان اولیه کمردرد محسوب می شود است که دارای اثرات جانبی ناچیزی بوده و علاوه بر ارزان بودن با کمتر دارویی تداخل دارد.

استامینوفن به اندازه آسپرین تاثیر گذار است، ولی مصرف مقادیر زیاد آن برای کبد خطرناک است.

داروهای مسکن از قبیل آسپرین و ایبوپروفن اغلب در تسکین کمر درد موثرند، ولی نباید آنها را بدون توصیه پزشک مصرف کرد.

زنان حامله، افراد مبتلا به آسم، سوء هاضمه یا زخم معده نباید از این داروها استفاده کنند.

NSAIDs برای تسکین درد مورد استفاده قرار می‌گیرند و در کوتاه مدت موثرند.

در بین انواع مختلف این داروها هیچکدام برتری خاصی ندارند.

به نظر می رسد ترکیب این داروها با آرامبخش ها تاثیر بیشتری داشته باشد.

در بیمارانی که NSAIDs را به همراه آرام بخشهای عضلانی استفاده کرده‌اند حملات درد به یک بار در هفته کاهش یافته است که این میزان کمتر از موقعی است که دارو به تنهایی مورد استفاده قرار می گیرد.

چو و همکاران (۲۰۰۷) با بازنگری تحقیقات موجود در خصوص داروهایی که برای درمان درد حاد و مزمن پایین کمر استفاده می شود گزارش کردند که مواد ضد التهاب غیر استروئیدی(NSAIDs)، استامینوفن، آرامبخش های اسکلتی عضلانی (برای درد حاد پایین کمر) و ضد افسردگی‌های تریسیکلیک (برای درمان مزمن پایین کمر) در کوتاه مدت می توانند موثر باشند.

تمامی NSAIDs در بدن اقدام به مهار کردن پروستاگلاندین ها می کنند که در تورم و درد نقش دارند.

با این حال هر NSAIDs دارای ساختار شیمیایی متفاوتی است و تاثیر متفاوتی بر بدن برجای می گذارد.

اثرات جانبی NSAIDs  می‌تواند شامل دل پیچه، مشکلات قلبی، اسهال و احتباس آب باشد.

برخی مسکن ها معمولاً به صورت پماد یا اسپری جهت تحریک انتهای اعصاب در پوست و ایجاد احساس گرما، سرما یا عدم احساس درد بکار برده می شوند.

مسکن ها همچنین می توانند باعث کاهش التهاب و تحریک جریان خون شوند.

بسیاری از این ترکیبات حاوی سالیسیلات ها بوده و مشابه موادی هستند که در داروهای کاهش درد (شامل آسپرین) یافت می‌شوند.

بیماران بایستی همیشه قبل از مصرف داروهای تسکین دهنده درد با پزشک مشورت کنند.

برخی داروها (حتی داروهایی که با نسخه به فروش می رسند) در دوران حاملگی خطرناکند و ممکن است با سایر داروها تداخل داشته و یا منجر به آسیب کبدی شوند.

مخدرهای چون کدئین، اکسی کودن، هیدروکودن و مورفین اغلب برای کاهش کمر دردهای شدید و مزمن به کار می روند و بایستی تنها در یک دوره زمانی کوتاه مدت و تحت نظر پزشک مورد استفاده قرار بگیرند.

اثرات جانبی می تواند شامل خواب آلودگی، کاهش زمان واکنش، نقص در قوای تشخیص و حتی اعتیاد باشد.

بسیاری از متخصصین معتقدند که مصرف طولانی مدت این داروها برای بیماران مبتلا به کمردرد زیان آور بوده و به افزایش افسردگی و حتی افزایش درد منجر می شود.

نشان داده شده است که برخی داروهای ضدافسردگی (از قبیل آمی تریپتیلین و دسی پرامین) برای  تسکین درد مفید بوده (صرفنظر از تاثیر آنان بر روی افسردگی) به خواب کمک می کنند.

ضد افسردگی ها تغییرات شیمیایی در مغز ایجاد می کنند و به تغییر خلق و خو و عدم درک سیگنال های درد کمک می‌کنند.

تاثیر این مواد در کاهش درد به خوبی مورد مطالعه قرار گرفته است.

به نظر می رسد ضد افسردگی‌ها هنگامی مفیدند که بیماران علاوه بر کمردرد به افسردگی نیز مبتلا باشند.

این داروها به بهبود خواب بیماران نیز کمک می‌کنند.

یکی از مشکلات مربوط به استفاده از مسکن ها و آرامبخش های عضلانی این است که این داروها اغلب درد را می پوشانند و بیمار به غلط احساس می‌کند بهبود یافته است و در نتیجه، به شکلی حرکت می‌کند که مانع از بهبود کمردرد می شود.

ضد تشنج ها که در اصل برای درمان حملات صرع به کار می روند می توانند در درمان گونه های خاصی از دردهای عصبی مفید بوده و همراه با مسکن ها تجویز شوند.

ساز و کار اصلی داروهای ضد تشنج، ثبات بخشی به غشای عصبی است.

استفاده از روش های تزریقی (به ویژه بی حس کننده ها و استروئیدها) در موقع کمردرد رواج دارد.

این روشها موارد زیادی از قبیل تزریق بی حسی کننده های موضعی، استروئیدها یا مخدرها به درون بافت های نرم آسیب دیده، مفاصل یا ریشه های عصبی، تا روش پیچیده مسدود کردن عصبی و تحریک طناب نخاعی را دربرمی‌گیرند.

هنگامی که وسعت درد زیاد باشد مقادیر کم دارو می‌تواند مستقیماً به درون نخاع تزریق شود.

این مواد در مناطقی که تصور می شود منبع درد هستند (از قبیل عضله یا مفصل) و یا در اطراف اعصاب مهره ها (ریشه های عصبی) تزریق می‌شوند.

تزریق در درون دیسک ها امروزه مرسوم نیست.

داروهای تزریقی رایج

تزریق دارو به درون مهره جهت درمان و یا تشخیص مورد استفاده قرار می گیرد.

این داروها معمولا ترکیبی از مواد بی حس کننده و کورتیزون را به همراه دارند.

در صورتی که تزریق سبب برطرف شدن سریع درد شود، پزشک می‌فهمد که ناحیه تزریق همان منبع درد است.

کورتیزون تورم و درد ناشی از عصب یا مفصل متورم را برای یک دوره طولانی مدت کاهش می دهد.

برخی تزریقات به دشواری انجام می گیرند و نیازمند استفاده از فلوروسکوپی هستند.

فلوروسکوپی نوع خاصی از عکسبرداری با اشعه X است که به پزشک اجازه می دهد تصویر را به طور پیوسته در مانیتور تلویزیون ببیند.

با استفاده از این دستگاه می‌توان سوزن را به محل دقیق تزریق هدایت کرد.

تزریق استروئید epidural (ESI)

افراد مبتلا به کمردرد ناشی از تورم ریشه های عصبی و رویه مفصلی می توانند از این روش سود ببرند.

در ESI ترکیبی از مواد به فضای epidural اطراف ریشه های عصبی تزریق می شود و معمولاً تنها زمانی به کار برده می شود که سایر درمان‌ها کارساز نباشد.

این روش همیشه در درمان درد موفق نیست و درصورت تأثیرگذاری، بهبود موقتی حاصل می شود.

افزون بر این، استفاده مداوم از تزریق استروئید می تواند موجب افزایش نقص عملکرد شود.

تزریق ریشه عصبی انتخابی

گونه دیگری از تزریق است که استروئید را به اطراف رشته های عصبی متورم خاصی وارد می‌کنند.

در این روش از فلوروسکوپی برای هدایت سوزن به ناحیه دردناک ریشه عصبی استفاده می شود.

درموارد دشوار، این روش به جراح کمک می‌کند بفهمد که کدام ریشه عصبی عامل ایجاد درد است.

تزریق به رویه مفصلی

گاهی اوقات پزشک حدس می زند رویه مفصلی علت درد است.

در صورتی که تزریق به درون رویه مفصلی (با استفاده از فلوروسکوپ) موجب قطع سریع درد شود منبع درد به خوبی مورد شناسایی قرار گرفته است.

تزریق استروئید تورم را در رویه مفصلی در یک دوره چند روزه کاهش داده و حتی متوقف می‌سازد.

تزریق به درون عضلات، لیگامنت ها و سایر بافتهای نرم نزدیک ستون فقرات نیز می‌تواند به کاهش کمردرد و بهبود اسپاسم و گرفتگی عضلانی کمک کند.